İstanbul Hatıraları

HERKES NEREDE?

Şu yirmi milyonluk diyarda son bir kaç gündür herkesin saklambaç oynadığını düşündüm durdum. Sokaklarda gereksiz bir sakinlik ve sessizlik vardı. Anlamsız ve alışılmadık bir haldi bu. İnlerle cinlerin tek kale maç yaptığı mahallelerde bir başıma yürürken tedirgin oluyordum. Her sabah "acaba asker yönetime el koydu üstüne bir de sokağa çıkma yasağı vuku buldu da bir tek benim mi haberim yok" diye sorup duruyordum. Nihayet bugün her şey eski haline dönmüştü. Bu yüksek katılımlı saklambaç oyunu son bulmuş gibiydi. Hafta sonunun ve güneşin payının duruma etkisi büyük şüphesiz fakat bu kez de karşımda duran o mahşeri kalabalık, şenlik varmış, bayrammış gibi hissettirdi. Herkes tezkeresini ya da beraat kağıdını almış da uzun zaman sonra özgürlüğüne kavuşmuşcasına heyecan içerisindeydi. 

İSTANBUL SANA SESLENİYORUM.

Ey Şehr-i İstanbul, sakinken makyaj yapmayan kız gibi solgun ve hasta görünüyorsun, kalabalıkken ise hiç görünmüyorsun. Ama olsun. Ben seni her hâlinle seviyorum. 

Ey Şehr-i İstanbul, insanından çok kedilerine saygı duyuluyor. İnsanın sende kedi olası geliyor. Öyle değilim ama olsun. Ben seni her hâlinle seviyorum.